دانلود تحقیق در مورد دیگ های سنگی و سازندگان آن،
در قالب word و در 50 صفحه، قابل ویرایش.
بخشی از متن تحقیق:
كندن ظروف از سنگ نرم، يكي از صنايع كهن است. پيگوت نشان مي دهد كه در حدود 2800 پيش از ميلاد مسيح، در مرز ناحيه ي مرزي ايران و هند، يعني در بلوچستان صنعتي وجود داشته كه ظروف سنگي را ساخته و آن را به سومر، سوريه و شهرهاي دره ي سند در هاراپا و موهن جودارو صادر مي كردند.
صنعت ديگهاي سنگي هنوز در اتريش، باوايا و سويس وجود دارد و گفته مي شود كه روميها آن را بنياد نهادند. سنگي كه در آنجا به كار برده مي شود، به اسم لاوز (لاتيني لاسپيس) يا سنگ ديگ شناخته شده بود كه عبارت از تالك و كلرور است كه براي اين منظور بسيار مناسب است. زيرا هر دوي آن ها به آساني كنده شده و در موقعي كه روي آتش قرارگيرد، نمي سوزد. در آناطوليهاي مركزي ديگ خوراك پزي براي استفاده ي محلي از سنگ نرم ساخته مي شود ولي حالا بيشتر كار آنها، ساختن ديگهايي از گچ مجسمه سازي است كه براي جهان گردان مي سازند.
امروزه تنها مركز مهم اين صنعت در ايران، مشهد است. درست در كنار شلوغ ترين كوچه ي شهر زيارتي مشهد، محله ي ديگ سازان سنگي قرارگرفته است كه اينها خودشان را سنگ تراش يا حجار مي نامند.
در اين پيشه در حدود صدنفر به كار مشغولند و صد نفر ديگر پشت كوه سنگي مشهد كه در حدود 10 كيلومتر از شهر فاصله دارد، در معدن مشغول كارند. در آنجا متجاوز از سي معدن سنگ در اختيار اين عده است. كوه بر نخست در جستجوي سنگي است كه از زمين بيرون زده باشد و پس از اينكه به سنگ رسيد دنباله ي رگه را گرفته و اغلب تا بيش از سي متر پايين مي رود. اين شيوه ي استخراج همانند شيوه ای است كه معدن چيان فلز ايران هزاران سال است انجام مي دهند و شايد هم احتمالاً به همان قدمت باشد…
