تحقیق ضرورت عمل کردن به قرآن

فصل اول
جدايي مسلمانان از قرآن كريم

غفلت
مسلمانان از توصية حكيمانه و آينده نگرانه پيامبر اكرم (ص) – لزوم تمسك و
اعتصام به قرآن كريم و اهل بيت (ع) – سبب شد تا سالهاي سال ، طواغيت و
مستكبران ، با سلطة بر مسلمانان ، آنان را از پيشرفت هاي مادي و معنوي باز
دارند و نيازمند غرب سازند . قرآن ، آنچه براي هدايت ، عزت و پيشرفت فردي و
جمعي ، مادي و معنوي ، اساس و زيربنا محسوب مي شود ، با وضوح در اختيار
مسلمانان قرار داده است . حيله هاي شياطين سبب شد تا قرآن از متن زندگي و
جامعه و اداره امور ملتهاي مسلمانان خارج ، و به حاشيه رانده شود . در
سالهاي اخير ، كمونيستها با سر دادن «دين افيون ملتهاست» و ليبرال هاي غرب
با تلقين «جدايي دين از سياست» و «ناكارآمدي دين در اداره كشورها در عصر
تكنولوژي و صنعت» ، مسلمانان را از اين گوهر ناب و يكي از دو ثقل عظيمي كه
نبي اكرم (ص) به انس با آن توصيه فرموده بودند ، محروم نمود .
اقدام آن
سياستمدار انگليسي در بلند كردن قرآن در مجلس عوام آن كشور و اعلام اين كه
تا قرآن در ميان مسلمانان زنده است و حضور دارد تسلط بر آنان ممكن نيست ،
دقيقاً بر اين مسأله تأكيد دارد كه قرآن ، كتاب زندگي و عزت است و برترين و
ماندگارترين آثار حيات مادي و معنوي را در جوامع مسلمانان بر جاي مي گذارد
.
«سالها غفلت مسلمين و مهجور ماندن قرآن سبب شد كه دستهاي تحريف
بتوانند به نام دين ، هر سخن باطلي را در اذهان جاي داده و بديهيترين اصل
دين خدا را منكر شوند و شرك را جامه‌ي توحيد پوشانده و مضمون آيات قرآن را
بي دغدغه انكار كنند، و در حالي كه قرآن اقامه‌ي قسط را هدف از ارسال رسل
مي داند ؛ «لقد ارسلنا رسلنا بالبينات و انزلنا معهم الكتاب و الميزان
ليقوم الناس بالقسط» ، و در حالي كه با خطاب «كونوا قوامين بالقسط شهداء
لله» ، همه‌ي مؤمنين را موظف به تلاش براي اقامة قسط مي كند ، و در حالي كه
آيات كريمه‌ي قرآن ، اعتماد به ستمگران را ممنوع مي سازد و به پيروان خود
مي فرمايد :«و لاتركنوا الي الذين ظلموا فتمسكم النار» ، و گردن نهادن به
ظلم طاغوت را منافي با ايمان مي شمرد و مي گويد «الم تر الي الذين يزعمون
انهم امنوا بما انزل اليك و ما انزل من قبلك يريدون ان يتحاكموا الي
الطاغوت و قد امروا ان يكفروا به» ، و كفر به طاغوت را در كنار ايمان به
خدا قرار مي دهد ؛ «فمن يكفر بالطاغوت و يومن بالله فقداستمسك بالعروه
الوثقي» ، و در حالي كه نخستين شعار اسلام ، توحيد ، يعني نفي همة قدرتهاي
مادي و سياسي و همة بتهاي بي جان و باجان بود ، و در حالي كه اولين اقدام
پيامبر (ص) پس از هجرت ، تشكيل حكومت و ادارة سياسي جامعه بود ، و يا دلايل
و شواهد فراوان ديگري كه بر پيوند دين و سياست حكم مي كند ، باز كساني
پيدا مي شوند كه بگويند دين از سياست جداست ، و كساني هم پيدا شدند كه اين
سخن ضد اسلامي را از آنها بپذيرند .
سياستمداراني كه دائماً دم ا جدايي
دين و سياست مي زنند و كساني كه از مدعيان دينداري كه به كمك آنان شتافته و
همين سخن را تكرار مي كنند ، آيا هرگز در آيات قرآن و تاريخ اسلام و احكام
شريعت انديشيده اند؟ آيا فكر كرده اند كه اگر دين جدا از سياست است‌ ، پس
چرا قرآن همة امور سياسي را‌، يعني حكومت را ، قانون را ، صف بنديهاي زندگي
را ، جنگ و صلح را ، تعيين دوست و دشمن را و ديگر مظاهر سياست را ، همه و
همه را به خدا و دين خدا و اولياي خدا مرتبط مي‌كند …