پاورپوینت بازی درمانی با رویکرد شناختی رفتاری CBPT

بازی:
بازی به عنوان حق عام و لاینفک کودکی
تنها فعالیت محوری دوران کودکی
در رشد طبیعی و یکپارچگی کودک اهمیت دارد.
همه کودکان در تمام مکانها و زمانها به آن می پردازند.
نیازی به آموختن نیست. نیازی به مجبور کردن نیست.
عملی خودانگیخته، لذتبخش، خودخواسته و بی نیاز به هدف است.
به شیوه خود به کاووش، آزمایش و یادگیری می پردازند.
 بازی فعالیتی داوطلبانه و برخاسته از انگیزه های درونی است.
 تعیین چگونگی کاربرد هر شی به اختیار خود فرد است.
از نظر پیاژه:
فاصله میان تجربه عینی و تفکر منطقی را بازی پر میکند.
بازی نمایانگر تلاش کودکان برای سازمان دادن به تجاربشان و کنترل امور را بدست گرفتن است.
کودک در بازی خود را برخوردار از قدرت کنترل و در نتیجه ایمن می یابد.
آنچه در واقعیت غیر قابل کنترل یا مهار است در بازی به موقعیتهای قابل کنترل و مهار شدنی تبدیل می شوند. و کودک سازگاری با موقعیتها را از محیط امن می آموزد.
بازی زبان نمادین در ابراز خود، تبادل افکار و احساسات خود است.
از طریق بازی تعارضها حل و فصل می شود، احساسات راهی برای بیان پیدا می کنند.
در بازی به افکار و احساسات آزادی داده می شود تا بدون بازداری، غیرمستقیم و به گونه ای بی خطر مجال بروز پیدا کنند.
کودکان از نظر کلامی فاقد امکانات لازمند، بنابراین بدون استفاده از کلمات احساسات و افکار بروز داده می شود (خشم نسبت به برادر کوچک—-کتک زدن عروسک) …