دانلود پاورپوینت با موضوع اقليم شناسي ديناميك،
در قالب ppt و در 47 اسلاید، قابل ویرایش.
بخشی از متن پاورپوینت:
اقليم شناسي ديناميك (فصل اول:مفاهيم و كليات)
1-1- هوا و آب و هوا
مهمترين مؤلفه مركزي سيستم پيچيده ، وابسته و داراي تاثير متقابل جهاني، جو زمين است كه حيات تمام موجودات بدان بستگي دارد.
هوا : به وضعيت جوي يك مكان در لحضه اي معين هوا گفته مي شود.
تابش،دما، رطوبت، ريزشهاي جوي، ميزان ابر، وجود مه، فشار، سمت و سرعت باد، براي بيان هواي يك نقطه مد نظر قرار مي گيرند.
هواشناسي : علم شناسايي اجزاء هوا و بررسي چگونگي به وجود آمدن آنها و تغييرات هوا را هواشناسي مي گويند.
اقليم شناسي ديناميك (فصل اول:مفاهيم و كليات)
اقليم : اقليم وضعيت ترموديناميك – هيدروديناميك شرايط مرزي جوي جهاني است كه آرايش همزمان الگوهاي هوا را مشخص مي كند.
هواي
غالب يك محل در دراز مدت را اقليم مي نامند كه نتيجه مشترك همه عناصر
اقليمي است. در حقيقت اين علم روابط بين حيات و عوامل ديگر طبيعي را با
حوادث جوي مطالعه مي كند و اثرات پديده هاي جوي را در حيات موجودات زنده از
جمله انسان معين مي كند.
در اقليم شناسي بيش از ويژگي هاي فيزيكي هر پديده جوي، اثرات فيزيكي آن به عنوان يك عنصر و يا عامل اقليمي داراي اهميت است.
اقليم شناسي ديناميك (فصل اول:مفاهيم و كليات)
بدين
ترتيب خلاف هواشناسي كه به صورت تحليلي، پديده هاي جوي را مطالعه مي كند،
اقليم شناسي علمي است تركيبي كه هواي يك مكان معين را در فاصله هاي ويژه اي
از زمان كه معمولا چند دهه را دربر مي گيرد، بررسي مي كند.
1-2- سير تاريخي اقليم شناسي
پيشينه
دانش اقليم شناسي به آثار فيلسوفان يونان باستان بر مي گردد. آنها اقليم
هاي جهاني را به سه بخش گرم، معتدل و سرد تقسيم مي كردند.
– اولين كتاب در اين باره در حدود چهار قرن پيش از ميلاد مسيح، به نام هواها، آبها و مكانها توسط هيپوكرات نوشته شد.
اقليم شناسي ديناميك (فصل اول:مفاهيم و كليات)
در قرن دوم بعد از ميلاد، بطلميوس بر اساس تفاوت حرارت، سرزمين هاي شناخته شده را به هفت اقليم تقسيم بندي كرد.
هواشناسي
علمي از قرن 17 و 18 ميلادي بر پايه جمع آوري دانسته ها در باره مناطق
مختلف جهان و جمع بندي و ميان گيري داده ها آغاز شد كه بيشتر جنبه توصيفي
داشت.
در قرن نوزده ميلادي با كشف قوانين فيزيكي از جمله جذب، تابش،
هدايت و تبخير، دانش هواشناسي نيز علمي تر شد و از اصول هيدروديناميكي
استفاده كرد.
بنابراين دانش هواشناسي در اواخر قرن نوزدهم و اوايل قرن
بيستم، با تهيه و به كارگيري نقشه هاي جامع هواشناسي و ايجاد مكتب هاي
هواشناسي به شكوفايي رسيد.
1-1- هوا و آب و هوا
مهمترين مؤلفه مركزي سيستم پيچيده ، وابسته و داراي تاثير متقابل جهاني، جو زمين است كه حيات تمام موجودات بدان بستگي دارد.
هوا : به وضعيت جوي يك مكان در لحضه اي معين هوا گفته مي شود.
تابش،دما، رطوبت، ريزشهاي جوي، ميزان ابر، وجود مه، فشار، سمت و سرعت باد، براي بيان هواي يك نقطه مد نظر قرار مي گيرند.
هواشناسي : علم شناسايي اجزاء هوا و بررسي چگونگي به وجود آمدن آنها و تغييرات هوا را هواشناسي مي گويند.
اقليم شناسي ديناميك (فصل اول:مفاهيم و كليات)
اقليم : اقليم وضعيت ترموديناميك – هيدروديناميك شرايط مرزي جوي جهاني است كه آرايش همزمان الگوهاي هوا را مشخص مي كند.
هواي
غالب يك محل در دراز مدت را اقليم مي نامند كه نتيجه مشترك همه عناصر
اقليمي است. در حقيقت اين علم روابط بين حيات و عوامل ديگر طبيعي را با
حوادث جوي مطالعه مي كند و اثرات پديده هاي جوي را در حيات موجودات زنده از
جمله انسان معين مي كند.
در اقليم شناسي بيش از ويژگي هاي فيزيكي هر پديده جوي، اثرات فيزيكي آن به عنوان يك عنصر و يا عامل اقليمي داراي اهميت است.
اقليم شناسي ديناميك (فصل اول:مفاهيم و كليات)
بدين
ترتيب خلاف هواشناسي كه به صورت تحليلي، پديده هاي جوي را مطالعه مي كند،
اقليم شناسي علمي است تركيبي كه هواي يك مكان معين را در فاصله هاي ويژه اي
از زمان كه معمولا چند دهه را دربر مي گيرد، بررسي مي كند.
1-2- سير تاريخي اقليم شناسي
پيشينه
دانش اقليم شناسي به آثار فيلسوفان يونان باستان بر مي گردد. آنها اقليم
هاي جهاني را به سه بخش گرم، معتدل و سرد تقسيم مي كردند.
– اولين كتاب در اين باره در حدود چهار قرن پيش از ميلاد مسيح، به نام هواها، آبها و مكانها توسط هيپوكرات نوشته شد.
اقليم شناسي ديناميك (فصل اول:مفاهيم و كليات)
در قرن دوم بعد از ميلاد، بطلميوس بر اساس تفاوت حرارت، سرزمين هاي شناخته شده را به هفت اقليم تقسيم بندي كرد.
هواشناسي
علمي از قرن 17 و 18 ميلادي بر پايه جمع آوري دانسته ها در باره مناطق
مختلف جهان و جمع بندي و ميان گيري داده ها آغاز شد كه بيشتر جنبه توصيفي
داشت.
در قرن نوزده ميلادي با كشف قوانين فيزيكي از جمله جذب، تابش،
هدايت و تبخير، دانش هواشناسي نيز علمي تر شد و از اصول هيدروديناميكي
استفاده كرد.
بنابراين دانش هواشناسي در اواخر قرن نوزدهم و اوايل قرن
بيستم، با تهيه و به كارگيري نقشه هاي جامع هواشناسي و ايجاد مكتب هاي
هواشناسي به شكوفايي رسيد.
