دانلود تحقیق با موضوع گل در شعر سهراب سپهری،
در قالب word و در 12 صفحه، قابل ویرایش.
بخشی از متن تحقیق:
سپهری شاعر دوران معاصر ما از کسانی است که توانسته در سلوک خود با طبیعت، پیوند برقرار کند و از این طریق معشوقههای غزل فارسی را که جانفزاییشان در ظاهر محدود به خط و خال و چشم و ابرو میشد به سمت طبیعت سوق دهد تا عناصر حیات بخش زندگی مثل آب، درخت، گیاهان و گلها در شعرش روحفزا باشند. او توانست از طریق طبیعت خود را با بیکرانگی کل مرتبط کند. میگوید: … من پر از نورم و شن/ و پر از دار و درخت/ پرم از راه از پل از رود از موج/ پرم از سایه برگی در آب… .
این نوشتار یک بررسی نمادشناسانه بر شعر سهراب سپهری است که از منظر حضور نمادین برخی از صور خیال که در عالم واقع، مابهازای آنها را گل مینامیم، مروری به برخی از شعرهای سهراب کرده است.
نیلوفر
گلی که بیشترین تاثیرگذاری و کاربرد را در شعر سپهری دارد، نیلوفر است. نیلوفر از گلهایی است که بهعلت ویژگیهای خاص خود در طبیعت باعث شده است که خصوصاً در دین بودا، نمادین به حساب آید، البته نمیتوان قدمت و تاثیرگذاری نیلوفر را محدود به بودا کرد زیرا در اسطورههای ایرانی داریوش در یک دستش عصای شهریاری دارد و در دست دیگرش گل نیلوفر آبی. (اسطوره در اشعار سهراب سپهری ص134) و یا در اساطیر کهن هندی، نیلوفر نشانه بزرگ آفرینش بوده است.(اسطوره در اشعارسهراب سپهری ص133)
برای این گل با توجه به ویژگیهای خاصاش اعتقاداتی نیز ایجاد شده است. اگرچه نیلوفر هر روز با طلوع خورشید باز و با غروب آن بسته میشود ولی صاحب برهان میآورد که: وقتی این گل بسته میشود، پرندهای داخل آن میرود و صبح در هنگام باز شدن پرنده از آن بیرون میپرد بدون اینکه هیچ آسیبی ببیند.(اسطوره در اشعار سهراب سپهری ص134)
نیلوفر عموماً نماد عارفی است که توانسته خود را از پستیها و آلودگیهای مادی رها کند، بدون آنکه وجود پاکش در این رهایی آغشته به کثافتها شده باشد زیرا نیلوفر هم از مرداب سر بیرون میکشد، بدون اینکه ذرهای گلبرگهایش با لجنها آلوده شده باشد. این گل وقتی خود را از لجنزار بیرون میکشد میتواند سهمش را از آفتاب بگیرد و شکوفا شود و این همانند نتیجه دریافتهای یک عارف پس از رسیدن به منبع حقیقت است.