در قالب ppt و در 124 اسلاید، قابل ویرایش.
هیپوکسمی، کاهش فشار سهمی اکسیژن خون شریانی به کمتر از 80mmHg گفته می شود.
هیپوکسی، به حالت کاهش اکسیژن در سطح سلول و بافتها گفته می شود.
هدف اکسيژن درماني، برطرف کردن هيپوکسمي، برداشتن فشار از روي ميوکارد و کاهش کار تنفس است.
در اکسيژن درماني، گاز اکسيژن را با فشار بيشتر از آنچه که در اتمسفر وجود دارد به بيمار مي دهند.
علایم هیپوکسمی:
اختلالات ذهنی
اختلال در سطح هوشیاری
رنگ غیر طبیعی پوست و مخاطها
تعریق شدید
تغییر در فشار خون
تاکیکاردی و تاکی پنه
انواع هیپوکسی
1)هایپوکسی هایپوکسیک
زمانی که به هر دلیل درصد اکسیژن هوای دمی کاهش می یابد(تنفس در ارتفاعات)
2)هایپوکسی رکودی
بدنبال رکود خون یا کند شدن جریان خون(آترواسکلروز، ترومبوز و انواع شوک ها)
3)هایپوکسی آنمیک
بدلیل کاهش غلظت اکسیژن یا کاهش ظرفیت حمل اکسیژن توسط هموگلوبین
4)هایپوکسی سمی
بدلیل اختلال در سطح سلولی به صورت اشکال در انتقال اکسیژن به داخل سلول(سیانور و اورمی)
5)هایپوکسی ناشی از آلکالوز
آلکالوز سبب قوی تر شدن میل ترکیبی اکسیژن با همو گلوبین می شود
6)هایپوکسی ناشی از نیاز
بدنبال سوختگی و تیروتوکسیکوز و ورزش شدید
ملاحظات بالینی در اکسیژن تراپی
اکسیژن نوعی دارو است و مانند هر داروی دیگری، اگر به موقع و به نحو و میزان صحیح تجویز شود مفید خواهد بود.
اکسیژن باید به عنوان یک دارو برخورد شود. دارای عوارض جانبی خطرناکی مثل مسمومیت با اکسیژن است.
در مبتلایان به بیماری های ریوی، اکسیژن درمانی با هدف رساندن PaO2 شریانی به میزان 60 تا 80 میلی متر جیوه است(Sat O2 بین 80 تا 90 درصد می شود.
بدلیل قابلیت احتراق اکسیژن، هنگام استفاده همیشه باید خطر آتش سوزی را مد نظر داشته باشید.
اکسیژن در غلظت های بالا دارای قابلیت اشتعال فراوان است
