خانواده نخستين محيط اجتماعي است كه كودك را زير سرپرستي و
مراقبت قرار ميدهد از اين رو بيش از تمام محيطهاي اجتماعي در رشد و تكامل
فرد تأثير دارد. خانواده مانند عمارتي است كه زن و شوهر ستونهاي آن را
تشكيل ميدهند و فروريختن هر ستون استحكام استواري عمارت را دچار تزلزل و
گسستگي ميكند، حال چنانچه زن و شوهري نتواند وظيفه ستون استوار اين عمارت
را برعهده گيرند و بههيچ وجه قصد سازش و تفاهم نداشته باشد. با قبول طلاق و
جدايي تصور ميكنند راه نجات را براي خود و فرزندان فراهم آورده، اما خود
در آينده شاهد شكست و ناكامي فرزندانشان در خانه و اجتماع خواهند بود.
انحلال خانواده و جدايي كه آخرين چاره اختلافهاي عميق زن و شوهرها در
موارد ضروري ميباشد، گو اينكه در اسلام امري جايز ميباشد اما به آنها از
ديد يك دريچه اطمينان در صورت فقدان سازش ملاحظه ميشود.