فولادهاي ميكروآلياژي كه به فولادهاي حاوي كربن و منگنز اطلاق
مي شود داراي حداكثر 1/0 درصد از عناصر واناديم، نيوبيم، تيتانيم،
بر و… مي باشندكه اين عناصر از طريق تاثير بر ساختار با كنترل
واكنشهاي رسوبدهي و تشكيل رسوبات به صورت فاز دوم باعث
بهبود خواص مكانيكي آلياژ مي شوند[1و2]. در اين فولادها دستياب
به خواص مطلوب مرهون حضور عناصر ميكروآلياژ و تاثيرآنها بر
روي ريزساختار فولاد مي باشد. با اين وجود دستيابي به خواص
مناسب و مطلوب در فولادهاي ميكروآلياژي از طريق بهسازي اندازه
دانه فريت با كنترل اندازه دانه آستنيت و تشكيل ساختار ريزدانه،
فرآيند رسوبسختي در فريت، ايجاد اعوجاج در شبكه و تنشهاي
ناشياز رسوبات كاربيدي و نيتريدي، كنترل شكل آخالها، توسعه
شبكه نابجاييها و… مي باشند.[2و3]
عناصر ميكروآلياژ به عنوان عناصركاربيدساز، نيتريدساز و يا كربونيتريدساز قوي
دركناركربن و نيتروژن استفاده مي شوند. اين تركيبات بيشتر ساختار fcc دارند[4و5]
و همانطور كه اشاره شد در فولاد به صورت گستردهاي براي حصول ريزدانگي،
سختيمحلولي و رسوبسختي استفاده مي شوند. با اين وجود هنوز مكانيزمهاي اين
فرآيندها به طوركامل حاصل و شناخته نشدهاند.[6و7]
بر اين اساس برحسب نوع عنصر ميكروآلياژ فولاد، رسوبات ممكن است در دماي بالا
در فاز آستينت بهوجود آيند، مانندكربونيتريدنيوبيم يا نيتريدتيتانيم و يا در دماهاي
پايينتر در داخل فريت رسوب نمايند همچون نيتريدواناديم. [8]