مقدمه
اصولاً سؤال این است که چرا سازمان به مدیریت و برنامه ریزی نیاز
دارد؟ سازمانها همچنانکه در طی زمان پیش می روند، نیاز به مدیرانی خواهند
داشت که در آغاز با شگفتی هایی روبرو شوند که تمامی سازمانها باید به
ناچار آن را دریابند. مدیران، هنگامی بکار گرفته می شوند که در موقعیت هایی
که در طی آن روشها، رویه ها، قوانین و مقررات،ساختارها و مواردی مانند آن،
تبدیل به شرایط نامناسبی می شوند، بتوانند از بینش و قضاوت فردی خود بهره
گیرند.
پس وظیفه اصلی مدیر، اداره کردن و رویارویی سریع با استثناهاست.
مدیریت برنامه استراتژیک
چگونه
ضرورت مدیریت استراتژیک پیدا شد؟ ایگور انسف عقیده داشت که اشباع بازار
مصرف در امریکا که بعد از جنگ جهانی دوم بوجود آمد، اولین جرقه برای
برنامه ریزی استراتزیک بود.
هیچ برنامه ای را نمی توان قطعی دانست زیرا
هم پیچیدگی و هم تغییرات در محیط زیاد است. به همین دلیل باید مدیر از دو
ابزار کمی و کیفی که شامل شهامت خطر پذیری، صبر و متانت، در مواجه با
مشکلات برخوردار باشد.
این مسائل ونیز مسائل تخصصی نشان داد که در
سازمان، حوزه مسئولیتی وجود دارد که در حیطه هیچ یک از مدیریتهای تخصصی
قرار نمی گیرد و تخصص خاصی است که مدیریت استراتژیک نام دارد.
السن
وایدی برنامه ریزی استراتژیک را تلاشی منظم و سازمان یافته در جهت اتخاذ
تصمیمات و انجام اقدامات بنیادی تعریف نمودند که به موجب آن، اینکه یک
سازمان چیست، چه می کند و چرا اموری را انجام می دهد، مشخص خواهد شد.
برنامه ریزی استراتژیک، ارتباطات و مشارکت را سهولت بخشیده، علایق و
ارزشهای ناهمگرا را با یکدیگر همسو و منطبق می کند.
از دیدگاه لارنس و
کلوک، مدیریت استراتژیک فرایند اتخاذ تصمیماتی است که منجر به توفیق، ادامه
حیات یا مرگ مؤسسه می گردد. وظیفه استراتژیستها عبارتست از بهترین نوع
استفاده از منابع مؤسسه در یک محیط در حال تغییر
