دسته: زبان عربی

درست کردن فعل امر 

ترجمه درس اصحاب کهف 

در زمان قديم مردم در وفور نعمت و آسايش بودند. 

روزي از روزها 

مردم شنيدند: اي مردم، اي مردم؛ 

اين فرماني است از پادشاه قدرتمند، سلطان توانا «دقيانوس» بزرگ 

کسي که پرستش بت ها را رها کند کيفرش کشته شدن است. 

و از بعد آن روز 

ترس و وحشت قلبهاي مردم را پر کرد. 

پادشاه ستمگر شروع کرد به، به دار آويختن مردان و زنان مؤمن. 

و در قصر پادشاه فرماندهي بود. 

او مؤمن است، جز خدا را نمي پرستد. 

خدايا من بنده ناتوان تو هستم. 

به اين مردان و زنان مؤمن رحم کن و ياريشان فرما. 

عاقبت کار ما را به خير و خوبي قرار بده. 

و بعد از مدتي در قصر پادشاه 

يکي از سخن چينان آمد و به پادشاه گفت : 

اي پادشاه بزرگ ! 

فرمانده و دوستانش اکنون خارج از شهر هستند. 

آنها مشغول پرستش خداوند هستند و براي او سجده مي کنند. 

پادشاه به شدت خشمگين شد و به وزيرش فرمان داد: 

اي وزير به دنبال فرمانده بگرد؛ 

اين سرکشان را زنداني کنغ 

خوردني و نوشيدني را از آنها منع کن؛ 

آنها را فردا در درخت نخل به دار بياويز؛ 

قلب دختر پادشاه با اين مؤمنان است. 

شبي آمد و در دستش کليدهاي زندان بود. 

اي شاهزاده ! چگونه به اينجا وارد شدي ؟! 

به سادگي خدا با ماست. 

ولي با شتاب برگرد و از اين جا برو … تو در خطر هستي. 

نه … نه .. همراه دوستانت خارج شو. 

خارج شو … زندان را ترک کن. 

ولي … خطر نزديک است … شما در شرف اعدام هستيد. 

پس همگي از زندان فرار کردند و به غار رفتند. 

پس شد آنچه شد.  

قانون 

– وقتي مي خواهيد از کسي خواهش يا درخواستي داشته باشيد يا به کسي دستور دهيد از فعل امر استفاده مي کنيد و معمولاً فعل امر داراي ۶ صيغه مخاطب است. 

– فعل امر که داراي ۶ صيغه مخاطب است از ۶ صيغه مخاطب فعل مضارع ساخته مي شود. 

– در ساختن فعل امر با حروف مضارعه را از اول فعل مضارع برداريم و آخر فعل را نيز ساکن کنيم. 

الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على أشرف الأنبياء والمرسلين نبينا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين. 

وبعد فإن المسلم يتعرض في حياته لعدد من الحالات الطارئة، التي يحتاج فيها لوجود جواب فوري يعمل بمقتضاه عند حصول الحالة المعينة، وكثيراً ما يصعب أو يتعذر وقتها البحث عن الحكم الشرعي أو السؤال عنه. 

وهذا يؤكد أهمية التفقه في الدين ومعرفة أحكام الشريعة حتى إذا ما احتاج المسلم للحكم وجده عنده فأنقذ نفسه أو غيره من إخوانه المسلمين من الوقوع في المحرمات أو الأخطاء، وكثيراً ما يؤدي الجهل إلى فساد العبادة أو الوقوع في الحرج، ومن المؤسف أن يقوم إمام إلى الخامسة سهواً في صلاته بالجماعة فلا تجد في المسجد واحداً يعرف الحكم الشرعي في هذه المسألة، أو يأتي مسافر وقت إقلاع الطائرة وهو ينوي العمرة ويكتشف فجأة أنه قد نسي لباس الإحرام، وليس هناك وقت لتوفيره ثم لا يوجد في المطار من المسلمين من يخبره بماذا يفعل في هذه الحالة الطارئة، ويدخل شخص المسجد وقد جمعوا للمطر وهم في صلاة العشاء وهو لم يصل المغرب فيقع في حيرة من أمره، وقل مثل ذلك من الحالات التي يختلف المصلون فيها ويتناقشون بجهلهم، فيقع الاضطراب والتشويش في مساجد المسلمين وجماعتهم، وفي كثير من الأمور الشخصية والفردية، فإن الجهل يوقع في الحرج وربما الإثم وخصوصاً إذا كان المرء في موقف يجب عليه فيه أن يتخذ قراراً وليس عنده علم يبني عليه قراراه. 

وإذا كان أهل الدنيا يضعون الإجابات المسبقة للتصرف السليم في الحالات الطارئة ؛ كحصول الحريق، وانتشال الغريق، ولدغة العقرب، وحوادث الاصطدام، والنزيف والكسور، وسائر إجراءاتهم في الإسعافات الأولية وغيرها، يعلمون ذلك للناس ويقيمون الدورات لأجل ذلك، فأهل الآخرة أولى أن يتعلموا ويعلموا أحكام هذا الدين. 

ومما ينبغي الانتباه له هنا التفريق بين المسائل الافتراضية التي لا تقع أو نادرة الوقوع وبين المسائل الواقعة فعلاً، التي علم من التجربة وحال الناس أنها تحدث ويقع السؤال عنها. 

فأما القسم الأول: فالبحث فيه من التكلف الذي نهينا عنه شرعاً وقد حذرنا من هذا النبي صلى الله عليه وسلم، بقوله: (ذروني ما تركتكم فإنما هلك من كان قبلكم بكثرة سؤالهم واختلافهم على أنبيائهم…) الحديث في الصحيحين واللفظ لمسلم برقم 1337 ج: 2 ص: 975. 

قال ابن رجب رحمه الله تعالى في شرح هذا الحديث: (فدلت هذه الأحاديث على النهي عن السؤال عما لا يحتاج إليه.. وعلى النهي عن السؤال على وجه التعنت والعبث والاستهزاء) جامع العلوم والحكم ابن رجب 1/240 ت: الأرناؤوط. 

اسماء استفهام و کاربرد ; «ما» نافيه و «لا» و فعل آينده 

ترجمه درس چوپان کوچک 

کودک تنها است. 

او در کلبه است. 

چه کنم ؟ من گرسنه هستم. 

خانواده ام فقير هستند. 

در اين لحظه صدايي شنيد. 

پس از کلبه خارج شد. 

اي کودک آيا مي تواني کاري انجام بدهي؟ 

من … من … بله بله … حتماً … من نيرومند هستم … 

چراندن گوسفندان دشوار است! تو کودک هستي …! 

نه … نه … آقا من مي توانم. 

در صحرا ناگهان، گوسفندي گم شد. 

کجا رفتي ؟ 

آيا گرگ او را خورد ؟ 

آه … چه کنم؟! 

به سرعت رفت پس او را بين علفها پيدا کرد. 

و اما در غيبت او گرگي آمد و گوسفندي را دزديد. 

گريان به روستا بازگشت و گفت: 

غفلت نکردم! تنبلي نکردم! گوسفندان را رها نکردم! 

در خانه 

آقا … آقا گرگ … گرگ 

چه ؟ ! 

گرگ … ببخشيد … آقا 

تو با دقت کار نمي کني. 

و در زمان معين بر نمي گردي… 

و کودک را به سختي زد. 

خبر به پيامبر (ص) رسيد. 

پس بسيار اندوهگين شد. 

اي مرد! آيا کودک مي تواند با يک حيوان وحشي رو در رو شود؟! 

آيا چيز غير ممکن را مي خواهي؟ 

کودک آمد در حالي که آثار اشک بر چشمش بود. 

پس پيامبر به مرد نگاه کرد. 

سپس گفت: به درستي که خدمتگزاران شما برادرانتان هستند. 

پس مرد بسيار شرمنده شد. 

و به خاطر عملش پشيمان شد.  

قانون 

– جمله اي که با اسم شروع شود جمله اسميه نام دارد. 

جمله اسميه در زبان عربي از ۲ قسمت اصلي تشکيل شده است: 

۱ – مبتدا 

۲ – خبر 

ويژگي هاي مبتدا: 

– مبتدا همواره مرفوع است يعني يکي از علامتهاي رفع ُ(ضمه و اون) را داراست. 

– مبتدا مي تواند اسم خاص – داراي ال با تنوين – ضمير منفصل و اسم اشاره باشد  

خبر: 

اسم مرفوع که معمولاً با تنوين است. مانند : امامُ – مفيدُ 

(در ابتداي جمله) شرح مبتدا 

مبتدا + خبر = جمله اسميه 

اسم + اسم يا فعل يا حرف و اسم  

جمله فعليه و نقش فعل و فاعل در آن

قانون 

– جمله اي که با فعل شروع مي شود جمله فعليه مي باشد. 

جمله فعليه از دو جزء اصلي تشکيل شده است: 

فاعل و فعل 

– فاعل نيز مانند مبتدا و خبر همواره مرفوع است. 

– فعل در اول جمله همواره به صورت مفرد به کار مي رود هر چند فاعل آن مثني يا جمع باشد. فعل و فاعل از نظر جنس مانند يکديگرند. 

فعل + فاعل + …. = جمله فعليه