مقدمه :
پس از 80 سال، يكي از روانشناسان دانشگاه هاروارد به نام
گاردنر به مخالفت با اين نظريه (نظريه سنجش هوش) پرداخت. به نظر وي هوش در
فرهنگ ما، به درستي تعريف نشده است وي به وجود حداقل هفت هوش اصلي شاره مي
كند كه به تازگي نيز مورد ديگري را به اين مجموعه اضافه كرده است
(گاردنر1999)، به نظر وي هوش، با توانايي تحليل مسائل و نيز برخورداري از
كارآيي در محيطي طبيعي و واقعي، ارتباط زيادي دارد. گاردنر در كتاب
چارچوبهاي ذهن 7 نوع هوش را با عناوين زير مطرح كرد:
1) هوش زباني/ كلامي 2) هوش موسيقيايي/ موزون 3) هوش منطقي/ رياضي
4) هوش بصري/ فضايي 5) هوش بدني/ جنبشي 6) هوش درون فردي
7) هوش ميان فردي
كه اخيراً نيز مورد 8 با عنوان هوش طبيعت گرا بدان اضافه شده است. حال به توصيف تك تك اين هوشها مي پردازيم :
هوش
زباني/ كلامي: اين هوش با كاربرد زبان در ارتباط است. شعرانسبت به معاني
لغات حساس اند و تفاوت هاي ظريف بين لغات را درك مي كنند. نسبت به صدا،
ريتم ها، آهنگ صدا ووزن لغات نيز حساس هستند پس يك شاعر مي تواند به عنوان
فردي مستعد در حوزه هوش زماني قلمداد شود.
گاردنر بر چهار جنبه از دانش
زماني كه اهميت آنها به طور چشمگيري در جامعه انساني ثابت شده است، تأكيد
مي كند اين چهار جنبه عبارتند از: 1- فن سخنوري 2- توانش حافظة كلاسي كه به
فرد براي به خاطر آوردن اطلاعات كمك مي كند، متون كتابهاست 4- توانش براي
شرح فعاليتها(توانايي استفاده از زبان براي به كارگيري تحليل هاي فرازباني.
