تعريف يادگيري
پژوهشگران مهمترين تعريف يادگيري را تغييري نسبي مي دانند كه بر اثر تجربه و آموزش در رفتار موجود زنده پديد مي آيد.
گروه ديگر از روان شناسان معتقدند كه يادگيري تعييري نسبتا دائمي در توانايي، گرايش يا استعداد پاسخ دادن است.
ماهيت يادگيرى
يادگيرى
به طور كلى فعاليتى دگرگونساز است كه افراد را براى مقابله با رويدادها و
سازش با محيط آماده مىسازد و در موقعيتهاى مختلف و در اكثر سطوح زندگى
حيوانى، از بازتابهاى شرطى جانوران پست تا فرايندهاى پيچيده شناختى افراد
آدمى رخ مىدهد.
يادگيرى در واقع هم يك رشته فرايند است و هم فرآورده
تجربهها. بعضى از فرايندهايى كه در داد وستد ميان موجود آدمى و محيط انجام
مىگيرد عبارتاند از احساس و ادراك، يادآورى، نمادسازى، انديشه مجرد و
سرانجام رفتار.
شرايط مهم يادگيرى
تا يادگيرنده شخصاً آمادگى لازم
را نداشته باشد نمىتواند چيزى بياموزد. در واقع شرايط لازم يا آمادگى
شاگرد براى يادگيرى يكى از بنياديترين پايههاى يك آموزش و پرورش پويا و
پيشرو است.
زيرا اكثر روانشناسان آمادگى را كيفيتى مىدانند كه لازمه
آن رشد مطلوب بدنى و روانى يادگيرنده است. اين شرايط به ترتيب اهميت بدين
قرارند: هدف، علاقه بيشتر و كوشش بيشتر
1. هدف
انگيزه فرد در مورد هدف ممكن است به پنج صورت جلوه كند:
1. هدف آنقدر دشوار باشد كه اميد هيچگونه موفقيتى نباشد.
2. هدف آن چنان ساده و ناچيز تصور شود كه رغبت به كار و كوشش را ايجاد نكند.
3.تعيين هدفهاى ناممكن يا ديررس تا بدين وسيله فرد خود را مهم و پيشرو نشان دهد.
4. گزينش هدفهاى كم اهميت و زودرس به منظور پرهيز از هرگونه ناكامى.
5. تأثير پدر و مادر يا معلم و ديگر افراد صاحب قدرت در تعيين هدف و مسير زندگى فرد.