بخشی از متن:
واژه‌های والا همیشه گروگان سرنوشت هستند. مقامات
بازی‌های المپیک مباهات می‌کنند که این بازی‌ها «همیشه مردم را در صلح
گردهم آورده‌اند تا به اصول اخلاقی جهانی احترام بگذارند.»
اما تاریخ
خلاف آن را نشان می‌دهد. تحریم المپیک، این بازی‌ها را در سال‌های ۱۹۵۶،
۱۹۷۶، ۱۹۸۰ و ۱۹۸۴ برهم زد. در سال ۱۹۶۸ دو دونده دوی سرعت آمریکا روی سکو
به جنبش حمایت از حقوق سیاهپوستان ادای احترام کردند.
اکنون چین که
میزبان بازی‌های المپیک در ماه اوت است متوجه می‌شود شعار المپیک پکن «یک
جهان، یک رویا» بیش از آنکه بر مبنای حقیقت باشد متکی بر امید و آرزو است.
استیون اسپیلبرگ، کارگردان آمریکایی، از تبلیغات هنری مراسم افتتاحیه و
اختتامیه انصراف داده است: او می‌گوید چین باید برای متوقف کردن
کشت‌و‌کشتار در دارفور بیشتر تلاش کند. در چهاردهم فوریه یک گروه از
برندگان جایزه نوبل و ورزشکاران نیز در نامه‌ای به روزنامه انگلیسی
ایندیپندنت همین موضوع را عنوان کردند.
از سال ۲۰۰۱ که پکن حق برگزاری
بازی‌های المپیک را به دست آورد، چین می‌دانست که دوران سختی را در پیش
دارد تا مانع مخالفان سیاست‌های حقوق بشر چین از سوء استفاده سیاسی از این
رویداد شود. چین در سال ۲۰۰۶ زمانی که آقای اسپیلبرگ وارد صحنه شد بسیار
خرسند شد. اما در کمال تعجب چین، عملکرد این کشور در خارج به‌خصوص در
سودان، کانون غضب هالیوود در آستانه بازی‌های المپیک شده است.
چین با
خشم به آنچه تلاش برای «سیاسی کردن» المپیک می‌خواند واکنش نشان داده است.
اما به تازگی به علت تلاش‌های فعالان سیاسی همچون میافارو هنرپیشه
آمریکایی، برای نشان دادن این بازی‌ها به عنوان «المپیک نسل‌کشی» به علت
کشتارها در سودان، برافروخته شده است. چین میزان فراوانی از نفت سودان را
می‌خرد و به این کشور اسلحه می‌فروشد. فعالان سیاسی می‌گویند این امر
مشارکت در کشتار سازماندهی شده توسط دولت است که دارفور را تباه کرده است.
چین
برای منحرف کردن چنین اتهاماتی، کمی از امتناع معمول خود در مورد درگیر
شدن در مسائل سیاسی دیگر کشورها تغییر جهت داده است. دیپلمات‌های غربی چین
را به دلیل کمک به متقاعد کردن سودان برای پذیرش هیات حافظ صلح سازمان ملل
در این کشور تحسین می‌کنند. اما این امر آقای اسپیلبرگ را راضی نکرده است.
گرچه «سیاست‌زدگی» بازی‌های المپیک رد می‌شود، اما این بازی‌ها از اهمیت
سیاسی بالایی برای چین برخوردار هستند. دوره بازی‌های المپیک در دهه ۱۹۷۰ و
۱۹۸۰ یک پیش‌بینی ورزشی از جنگ سرد بود؛ اکنون رهبران چین می‌خواهند
کشورشان را به عنوان یک قدرت جهانی مورد احترام نشان دهند و دیگر خاطرات
کشتار تظاهرکنندگان مدافع دموکراسی در سال ۱۹۸۹ در پکن را تکرار نخواهند
کرد. (آنها می‌خواهند در صدر جدول مدال‌ها قرار بگیرند.) جورج بوش گفته است
او نیز در پکن خواهد بود.
اما به سکوت وادار کردن فعالان سیاسی کار
دشواری خواهد بود. اگر یکی از مهمانان حرف نسنجیده‌ای بزند، چه؟ قوانین
اجرایی المپیک ورزشکاران را از برگزاری «نظارت» سیاسی در محل برگزاری
بازی‌های المپیک منع می‌کند. اما در هفته گذشته پس از انتقادهای بسیار،
انجمن المپیک انگلستان اعلام کرد در حال تجدیدنظر در مورد تصمیمی است که از
اعضای تیم خود می‌خواهد از اظهارنظر در مورد مسائل حساس در طی بازی‌ها
خودداری کنند. به هر حال سیاست از راهی وارد خواهد شد.
