|پروژه|مقاله|پاورپوینت|تحقیق|نقشه|کتاب|جزوه|کارآموزی|طرح توجیهی
مقدمه يكي از پديد ه هاي خطرناك كه جزء آسيبها، انحرافات و كجرو يهاي اجتماعي محسوب مي شود، خودكشي و بويژه خودكشي جوانان است. جوانان يكي از سرمايه هاي بي بديل هر جامعه اي بويژه خودكشي جوانان هستند و آسيب پذيري آنان از ناحية خودكشي خسارت هاي جبران ناپذير
مقدمه
يكي از پديد ه هاي خطرناك كه جزء آسيبها، انحرافات و كجرو يهاي اجتماعي محسوب مي شود، خودكشي و بويژه خودكشي جوانان است. جوانان يكي از سرمايه هاي بي بديل هر جامعه اي بويژه خودكشي جوانان هستند و آسيب پذيري آنان از ناحية خودكشي خسارت هاي جبران ناپذير مادي و معنوي براي جامعه به دنبال دارد.
نظریات
اميل دوركيم خودكشي را پديد ه اي اجتماعي قلمداد ميكند و اعتقاد دارد كه خوكشي حاصل و برآيند عوامل گوناگون تأثيرات خانوادگي، اجتماعي، ديني و همة واقعي تهاي اجتماعي است كه در نتيجة روال نظام اجتماعي و گسيختگي روابط افراد با همديگر در جامعه و بر اثر احساس غربت و تنهايي شكل مي گيرد.
خودكشي به معناي نابود كردن و از بين بردن خود، پديده اي است كه ساليان دراز از روابط عشيره اي و سنتي تا روابط پيچيده شهرهاي امروزي، گريبان بشر را گرفته و در فرازو نشيب تحولات اجتماعي قلب و روح خانواده ها و اجتماع را آزرده است. زندگي شهري، انبوهي جمعيت،عدم تجانس افراد با هم، احساس غربت و تنهايي ناشي از آن، كاهش محبت خانوادگي و رها شدن فرد به سرنوشت خود،هم چشميها، پيدا شدن آرزوهاي دور و دراز زندگي مادي، محروميت در عشق، فقر مادي و دهها عامل ديگر آنچنان ناراحتي هايي براي افراد فراهم آورده كه فرد تنها راه نجات خود را در نابودي خويشتن جستجو مي كند.
در فرا راه رشد و توسعه اقتصادي-اجتماعي،هرچه بر پيچيدگي روابط و مناسبات اجتماعي افزوده مي شود، فاصله طبقاتي از هم بيشتر مي گردد و سرخوردگيها فزوني مي يابد و در نهايت به افزايش تعداد خودكشي منجر مي شود. از هم گسيختگي پيوندهاي سنتي و همبستگيهاي اجتماعي و نيز بيگانه شدن با ارزشها و هنجارهاي جامعه خودي، موجب فزوني نرخ خودگشي در جامعه ها بويژه در جامعه هاي صنعتي گرديده است. رشد و گسترش آسيب هاي اجتماعي و رواني در جوامعي كه حالتي انتقالي را طي مي كنند امري گريز ناپذير است. شكي نيست كه جامعه ايران امروز در حال طي دوران گذار است. اين گذار كه آن را گذار ار مرحله سنت به مدرنيته مي نامند با مسائل و مشكلات خاص اجتماعي و فرهنگي توام است ( معاونت امور فرهنگي و پيشگيري سازمان بهزيستي كشور،1380). خودكشي يكي از اين آسيب هاي اجتماعي است(shafer & pfeffer,1999) و اگرچه مشكلي تراژيك در سلامت عمومي محسوب مي شود، بالقوه قابل پيشگيري است.
اصطلاح خودكشي اول بار ظاهرا در نيمه اول قرن 17 بكار رفته است. در اواخر قرن 19 مطالعه نوين خودكشي را اميل دوركيم در جامعه شناسي و زيگموند فرويد در روانشناسي شروع كرده اند. بر اساس گزارش هاي رسمي سازمان جهاني بهداشت در سال1996، هر ساله حداقل 500 هزار نفر در جهان از طريق خودكشي به زندگي خود پايان مي دهند. اين در حالي است كه براورد واقعي خودكشي هر ساله 2/1 ميليون نفر است(Roy,2000). همچنين تخمين زده مي شود كه تعداد موارد اقدام به خود كشي 8 تا10 برابر خودكشي هاي موفق است و احتمالا هيچ كشوري وجود ندارد كه آمارهاي داخلي قابل اعتمادي درباره تعداد موارد اقدام به خودكشي داشته باشد(مورون،1365). مقايسه بين المللي خودكشي از آن رو مشكل است كه در فرهنگ هاي مختلف معاني و تعاريف متعددي براي خودكشي وجود دارد و نحوه ثبت مرگ نيز بسيار متفاوت است.(Kolmos & Bach,1987)
خود کشی ,به معنای نابود کردن و از بین بردن خود,پدیده ای است که سالیان دراز از روابط عشیره ای و سنتی تا روابط پیچیده شهرهای امروزی ,گریبان بشر را گرفته است.در فرار راه رشد و توسعه اقتصادی –اجتماعی ,هر چه برپیچیدگی روابط و مناسبات اجتماعی افزوده می شود,فاصله طبقاتی از هم بیشتر می گردد و سرخوردگیها فزونی می یابد و در نهایت به افزایش تعداد خودکشی منجر می شود …
