دنيايي كه ما در آن زندگي مي‌كنيم، رويدادهاي بي‌شماري را به خود ديده است. اين رويدادها انسان را وامي‌دارد تا درباره آنها بينديشد و براي شناخت و تبيين آنها بكوشد. شايد هنوز انسان، جالب‌ترين مخلوق اين دنيا باشد. حال انسان‌شناسي، مطالعه انسان است. اين دانش بشري هم انسان را به عنوان آفريده طبيعت و هم آفريننده فرهنگ مطالعه مي‌كند و علاقه‌مند است تكامل زيستي، اجتماعي و فرهنگي انسان را در گذشته و حال مورد پژوهش قرار دهد و نيز بررسي شيوه‌هاي زندگي مردمان جنگل‌هاي دورافتاده و ناشناخته همان قدر براي آن، داراي اهميت است كه مطالعه شيوه‌هاي زندگي ملت‌هاي پرجمعيت همراه با تكنولوژي پيشرفته آنان در واقع، يكي از موضوع‌هايي كه همواره براي ما انسان‌ها مطرح است. يافتن پاسخ‌هايي به اين پرسش‌هاست كه از كجا آمده‌ايم، آمدنمان براي چه بوده و به كجا مي‌رويم؟ به قول مولانا:
زكجا آمده‌ام، آمدنم بهر چه بود؟ به كجا مي‌روم آخر، ننمايي وطنم
براي يافتن اين پرسش‌ها، انسان‌ها در سراسر تاريخ زندگي خود به افسانه‌ها، اسطوره‌ها و فرهنگ عامه (فولكلور) روي آورده‌اند و حتي بيشتر از تجربه‌هاي حاصل از مشاهده‌هاي دقيق خود به آنها اقبال نشان داده‌اند. انسان‌شناسي، بيش از 200 سال است كه با رويكرد علمي كه بتواند به اين پرسش‌ها پاسخ دهد، پديده آمده است (رنجبر، 1380).
