بخشی از متن:
عکاسی: انديشه انتقادي در باب عكاسي در سده‌ي
بيستم، بحث‌هايي در قبال قبول عكاسي به عنوان يك شكل هنري
درابتداي اين قرن، آثاري در بارة تأثير عكاسي بر رسانه‌هاي هنري
قديمي‌تر، تحول تاريخ اين رسانه و آثار اخر نويسندگان و در راستاي
ارائه‌ي نظريه‌ي در باره اين راسانه را در بر مي‌گيرد.
بسياري از
آثار متأخر در زمينة عكاسي معطوف به جريانهاي گوناگون انديشه‌ي
پسي‌مدرن در راستاي شالوده‌شكني‌مدرنيسم در هنر است.
در نظر
نويسندگان و هنرمنداني كه اين آثار اخير را عرضه كرده‌اند، پسي
مدرنيسم را بحراني در فرآيند بازنمايي غرب‌تعريف كرد و عكاسي نقش
بسيار مهمي ر در آن ايفا كرده است.
بسياري از نظريه‌پردازان مطرح
حوزه‌ي عكاسي را به خاطر سرشت بينا رشته‌ايي‌اش مورد توجه قرار
مي‌دهند. شايد تنها خصلت غالب اين رسانه انعطاف‌پذيري‌اش باشد. اين
نكته با كاربردهاي گوناگون اين رسانه در عرصة فرهنگ‌روشن مي‌شود.
كاربردهايي كه تنها بخش اندكي از آنها وجه‌ي هنري دارند.
نخستين
تاريخ جامع عكاسي بو مونت نيوهال بود. به عنوان كاتالوگ نمايشگاهي
در «موزه هنر مدرن» با نام «عكاسي: 1937-1839» نوشته بود، نقش بسيار
مهمي در مورد پذيرش قرارگرفتن عكاسي به عنوان يك شكل هنري مشروع
ايفاكرد.
در اوايل سده بيستم، شكافي ميان دو گونه عكاسي در
آمريكا پديد آمد؛ گونه‌يي كه از خصلت اجتماعي اين رسانه
بهره‌مي‌گرفت و گونه‌‌ئي كه با برداشت ناب‌گرايانه‌ي عكاسي «هنري»
همخوان بود.
اين شكاف موجود ميان عكاسي هنري و عكاسي مستند رويارويي دو اسطوره‌ي عاميانه يكي نمادگرا و ديگري‌واقع‌گراست.
در
كار ناب‌گرايان، از آن جا كه هنر بيان حقيقت دروني به شمار مي‌رود
عكاسي يك نهان بين است. اما در عكاسي‌مستند عكاس يك شاهد و عكس
گزارشي از حقيقت تجربي است.
در اروپا عكاسان اجتماعي، كارشان را
بر پايه‌ي واقع گرايي طبقاتي استوار كرده بودند. والتر بنيامين از
نخستين‌نظريه‌پردازاني بود كه در بستري سياسي در باره عكاسي دست به
قلم برد.او تأثير تكنولوژي بر شاخه‌هاي مختلف هنررا مورد توجه قرار
داده است. با تكثير مكانيكي كه به واسطة عكاسي امكان‌پذير شد اقتدار
اثر هنري، يا به تعبير بنيامين«هاله»ي بي‌همتاي آن از بين مي‌رود.
حال انبوه نسخه‌هاي بدل جاي نسخه‌ي اصل را مي‌گيرد. يكي از
عميق‌ترين عواقب تكثير مكانيكي براي هنر كه بنيامين در مقابله خود
به آن پرداخته رسيدن به اين تصور مي‌باشد كه هنر ديگر مبتني‌بر
آئين نبوده، بلكه بر پايه‌ي سياست استوار شده است. اساس اين تصور
را كاهش فاصله‌ي موجود ميان بيننده و اثرهنري تشكيل مي‌داد. با
افزايش دست‌رس‌پذيري اثر هنري، ارزش آئيني آن كاهش مي‌يابد.
