علم زراعت فعاليتهايي از انسان را در بر مي گيرد كه به منظور تامين
نيازهاي بعضي از گياهان و در نتيجه بهره گيري از حداكثر قدر ت توليدي آنها
انجام مي شود . اين فعاليتها علاوه بر كاشتن ، داشتن محصول و حفاظت آن در
مقابل آفات ، امراض و علفهاي هرز مي تواند عموما شامل تغيير در عوامل محيطي
باشد . عوامل موثر بر رشد گياهان عبارتند از : هوا ، حرارت ، باد ، آب ،
نور ، خاك و مواد غذايي . انسان قادر است بعضي از اين عوامل را مستقيما
تغيير د هد ولي غالبا مجبور است شرايط را براي بهره وري بيشتر و بهتر مناسب
سازد . استفاده صحيح و دراز مدت از عوامل محيطي مي بايست به عنوان دو هدف
اصلي زراعت مورد توجه قرار گيرد .ثبات توليد در كشاورزي يكي از جنبه هاي
مهم كشاورزي پايدار است . گرچه مفاهيم پايداري توليد در كشاورزي ديدگاههاي
همه جانبه اي را در بر مي گيرد و جنبه هاي مختلفي را شامل مي شود اما اقليم
و خاك از مهمرين عوامل توليد مي باشند و بهره برداري از زمين عمدتا“ بر
اساس كيفيت اين دو عامل استوار است .
پراكنش و توزيع گياهان در عرضهاي
جغرافيايي مختلف و همچنين در ارتفاعات متفاوت در ر ابطه با عوامل محيطي و
به خصوص بارندگي و درجه حرارت و در مرحله بعد شرايط فيزيكي و شيميايي خاك
مي باشد . اي موضوع در ارتباط با گياهان زراعي نيز صادق است . بدين ترتيب
شناخت عوامل مختلف محيطي و انتخاب گياهان مناسب براي شرايط متفاوت از
مهمترين عوامل موثر در توليد است .بدين ترتيب به منظور بهره گيري هر بيشتر
از منابع محيطي و كاهش خسارت وارده به محيط از طريق به كار گيري اصول صحيح
اكولوژيكي در اكوسيستم هاي زراعي و نيز كاربرد روشهاي منطقي توليد ، بحث
اكولوژيكي گياهان زراعي مطرح مي شود .
با پيشرفت دانش هواشناسي
، دانشمندان بر حسب نوع و هد ف مطالعات خود ، يك يا دو يا چند عامل اقليمي
را مبناي تقسيم قرار داده و به اين ترتيب سيستم هاي مختلف طبقه بندي اقليم
ها را به وجود آورده اند . بطور كلي مي توان اين مناطق را اينگونه تقسيم
بندي نمود :
1. مناطق بسيار مرطوب جنگلي
2. مناطق جنگلي نسبتا مرطوب
3. استپ هاي جنگلي يا مناطقي كه رطوبت آنها متوسط است .
4. مناطقي كه رطوبت آنها كافي نيست ( استپ ها )
5. مناطقي كه رطوبت آنها كم است ( بيابانها ).
6. مناطقي كه رطوبت آنها بسيار كم است ( صحراها ) .
با
توجه به تقسيم بندي فوق : كشور ايران با توجه به عرض جغرافيايي فيزيوگر
افي اقليم و خاك به 7 منطقه اكولوژيكي زراعي قابل تقسيم است . هر منطقه بر
حسب فيزيوگرافي اقليم و خاك تعريف شده و بر اين اساس استفاده مناسب از
اراضي و محصولات زراعي ، سيستم كاشت مربوط به خود ر ا دارد كه در اين
تحقبق به شناخت اين مناطق و نوع محصولات كشاورزي در اين نواحي مي پردازيم .
