در قالب ppt و در 59 اسلاید، قابل ویرایش.
مارتین سلیگمن روان شناس و استاد دانشگاه پنسیوانیا، اشاره می کند که علم روانشناسی در طول قرن بیستم عمدتاً به اختلالات روانی از جمله اضطراب، افسردگی، یأس و ناامیدی توجه کرد و از توجه به عواطف مثبت انسان غافل شد .بنظر او انسان دارای نیمه مثبت و نیم منفی است و اکنون هنگام آن است که به جنبه های مثبت وجود انسان توجه شود و علاوه بر آسیب پذیر یها به توانمند یها و استعدادهای انسان نیز توجه شود. در محور این نیمه مثبت، امید به آینده قرار دارد.
ساختارهای منسوب به امید در متون روانشناسی در سال 1950 ظاهر شدند.
بندورا ، سازه انتظار مبنی بر اینکه پیامدهای دلخواه بوقوع خواهند پیوست را وارد روانشناسی کرد.
کارور و شییر سازه خوش بینی را با تأکید بر انتظار تجربه پیامدهای خوشایند در زندگی پایه ریزی نمودند.
در اواخر سال 1950تا 1960 امید با روشهای علمی تر و رسمی تر مورد بررسی قرار گرفت
از اواسط دهه 1970به بعد پژو هشهای زیادی با تأکید بر افکار و احساسات منفی و نقش آن در سلامتی و بهبودی انجام شد.
تجربه مهمی که منعکس کننده احساسات، افکار و رفتارهای مورد انتظار برای تقاضاها و یا پیامدهایی است که هنوز رخ نداده اند.
داشتن انتطار مثبت برای رسیدن به هدف
امید را حالت انگیزشی مثبتی که از احساس موفقیت ناشی از رابطه مقابل بین عامل و مسیرهای دستیابی به هدف، توصیف کرده اند.
امید به نحو روشنی در دوران نوزادی، کودکی و نوجوانی رشد می کند (اسنایدر).
سال اول زندگی :
پایداری شی و طرحواره های علت و معلول به کودک این امکان را می دهد که در باره گذرگاههای معطوف به هدف تفکرات پیش بینانه ای داشته باشد.
سال دوم :
مهمترین مهارت در سال دوم این اندیشه است که می توان گذرگاههای اطراف موانع را نیز در نظر گرفت و فعالانه آنها را دنبال کرد. کودک یاد می گیرد فعالیتهای هدفمندی را برای پیگیری به اجرا بگذارد.
این فعالیت ها یعنی رویارویی با موانع، در نظر گرفتن راههای اطراف آنها و سپس به اجرا گذاشتن فعالانه این نقشه ها هسته تکوین امید را تشکیل می دهند.
