دانلود تحقیق با موضوع باستانشناسي و هنر اشكانی،
در قالب word و در 42 صفحه، قابل ویرایش.
بخشی از متن تحقیق:
تاريخ فرهنگ و تمدن سلوكي و اشكاني
خشايارشا براي جبران شكستي كه در دشت ماراتن به لشگريان پدرش وارد شده بود، در سال 480 ق.م با سپاه‌گراني كه هرودت مورخ يوناني تعداد آنها را به گزاف 2641000 نفر و ساير مورخين 100000 نفر و برخي هم 35000 نفر نوشته اند، عازم يونان شد، و با سپاه ده هزار نفري اسپارت به فرماندهي لئونداس به جنگ پرداخت كه ظاهراً فاتح شد و مردم اسپارت شهر را تخليه كردند و خشايارشا هم آنجا را به آتش كشيد و در دنباله اقدام توسعه طلبانه‌اش معبد پارتنون را كه متعلق به آتنا دختر زئوس خداي خدايان بود آتش زد.
در بابل نيز چنين كرده بود و مجسمه مردوك خداي ملي بابليان را كه مورد ستايش و احترام مردم بابل و بعضي از مردم كشورهاي ديگر امپراطوري بودند از معبد بزرگ بعل خارج كرده بود. همه اين خودخواهي‌ها به آشفتگي هر چه بيشتر اوضاع كمك مي‌كرد و در نتيجه آتش طغيان و شورش‌ها را تندتر مي ساخت و بر شدت نارضايتي‌ها مي‌افزود، چنان كه آتش كينه مردم آتن بر عليه ايران افروخته شد و پيوسته مترصد بودند كه در فرصتي مناسب از پارسيان انتقام گيرند. اگر چه در زمان خشايارشا به علت عدم وحدت در شهرهاي يوناني اين كار عملي نبود، ولي سرانجام در زمان داريوش سوم اهالي مقدونيه پرچمدار اين نهضت و انديشه در سرزمين يونان شدند.
مقدونيه سرزميني ثروتمند بود و اساس اقتصاد آن بر پايه كشاورزي خوب مقدونيه نهاده شده بود و همين امكانات طبيعي سبب شده بود ملت واحدي از كشاورز و گله‌‌دار و شبان تحت اداره يك نفر پادشاه در آنجا تشكيل شود. در صورتيكه موقعيت جغرافيايي يونان بگونه‌ايست كه مانع شده است از اينكه مقر يك ملت واحد باشد بلكه آن را مجموعه اي از دول كوچك ساخته بود كه براي امر معاش خود ناچار متوجه دريا بودند. وانگهي مرد مقدوني حق نداشت اگر آدمي نكشته با ديگر مردان روي يك ميز بنشيند مگر بدست خود لااقل‌گزاري كشته باشد. از طرفي اختلافات و كشمكش‌هايي پيوسته بين اين دول وجود داشت. چنانكه فيليپ پدر اسكندر در دوره جواني مدت سه سال، بطور گروگان در تب، كه آن زمان دولت نظامي مهم يونان بود بسر برد و بعد از اين اسارت بود كه موفق شد سپاهي بنام فلانژ تشكيل دهد در حاليكه آتن و تب با به قدرت رسيدن فيليپ سخت مخالف بودند اما در جنگهايي كه فيليپ با قبايل مختلف كرد با دولت‌هاي تب و آتن كه با هم متحد شده بودند وارد جنگ شد. فيلپت فاتح شد و بعد تسخير آتن و تب متوجه اسپارت گرديد و آنجا را نيز به تصرف خود درآورد و بعد از اين فتوحات بود كه فيليپ، خود را سردار كل يونان معرفي كرد و آنگاه براي انتقام گرفتن از ايران از مردم يونان و مقدوني درخواست كمك و ياري نمود كه ظاهراً جزو مردم اسپارت پذيرفته شده؛ چون نظام اجتماعي و حكومتي با آنكه تحت اختيار روسايي بود كه مالك زمينهاي وسيعي بودند و از نظر كشت و زرع درآمد سرشاري داشتند كه مي‌توانستند شاه را در جنگ ياري دهند. قدرت ديني و قضايي و نظامي هم در دست شاه بود و فيليپ توانسته بود يا تشكيلات مجهز و با نيروي نظامي خود موجبات وحدت سرزمين هلاد (يونان قديم) را فراهم نمايد و با اجتماع ملت يونان در گرد تاج و تخت خود تحت عنوان منتقم يونانيان از پارسيان، توجه و حمايت اهالي آتن و تب را نيز كاملاً جلب كند. ب طوري كه سپاهي مركب از سربازان سنگين اسلحه با نظم و ترتيب خاص آمادگي خود را براي حمله اعلام داشته بودند، كه پيش از اقدام به اين امر براي مرگ او توطئه‌اي بعمل آمد و فيليپ را به قتل رساندند.
به نظر مي رسد كه اين سوء قصد توسط عاملين ايراني يا طرفداران حكومت پارسي انجام گرفته باشد. زيرا قتل فيليپ هيچگونه تغييري در انديشه ضد ايراني مقدوني‌ها نداد و جانشين فيليپ مقدوني پسر 22 ساله‌اش اسكندر پرچمدار نجات يونانيان از يوغ ايرانيان شد و راه پدر را دنبال كرد و با حمايت و كمكي كه از اهالي آتن و تب گرفته بود با سپاه منظم مقدوني كه در ستاد آن مورخان، جغرافي‌دانان، دانشمند و حتي گياه‌شناسان هم بودند عازم ستيز با شرق شد. او از شاگردان تحصيل كرده مكتب ارسطو بود و از دانش‌هاي زمان بهره كافي گرفته بود، داراي زيركي و هوش سرشاري بود او را شكارچي قابل و مرد كاملي نوشته اند كه در اين لشگركشي‌ها براي تهييج سربازان يوناني تصميم گرفت از همان راهي كه خشايارشا به يونان آمده بود راهي پارس شود يعني از تنگه‌داردانل (هلس پونت)، خود اسكندر اولين كسي بود كه از كشتي پا به خشكي نهاد. او از اشتياق اعمال قهرمانه‌اش بر خود مي‌لرزيد و در اولين قدم بر طبق نقشه‌اش شهر تروا را در آسياي صغير تصرف كرد و آنرا به آتش كشيد و در اين شهر پس از اولين پيروزي اساسي اقدام به حمله را جنگ انتقامي و مذهبي بر ضد آسيا اعلام كرد؛ و آن را يك سفر جنگي تلافي‌جويانه تلقي كرد و براي شادي ارواح قهرمانان يوناني دستور قرباني داد و سپاهيان اسكندر هم كه تنها آرزويشان عبور از سواحل مديترانه بود به شوق آمده بودند.
خشايارشا براي جبران شكستي كه در دشت ماراتن به لشگريان پدرش وارد شده بود، در سال 480 ق.م با سپاه‌گراني كه هرودت مورخ يوناني تعداد آنها را به گزاف 2641000 نفر و ساير مورخين 100000 نفر و برخي هم 35000 نفر نوشته اند، عازم يونان شد، و با سپاه ده هزار نفري اسپارت به فرماندهي لئونداس به جنگ پرداخت كه ظاهراً فاتح شد و مردم اسپارت شهر را تخليه كردند و خشايارشا هم آنجا را به آتش كشيد و در دنباله اقدام توسعه طلبانه‌اش معبد پارتنون را كه متعلق به آتنا دختر زئوس خداي خدايان بود آتش زد.
در بابل نيز چنين كرده بود و مجسمه مردوك خداي ملي بابليان را كه مورد ستايش و احترام مردم بابل و بعضي از مردم كشورهاي ديگر امپراطوري بودند از معبد بزرگ بعل خارج كرده بود. همه اين خودخواهي‌ها به آشفتگي هر چه بيشتر اوضاع كمك مي‌كرد و در نتيجه آتش طغيان و شورش‌ها را تندتر مي ساخت و بر شدت نارضايتي‌ها مي‌افزود، چنان كه آتش كينه مردم آتن بر عليه ايران افروخته شد و پيوسته مترصد بودند كه در فرصتي مناسب از پارسيان انتقام گيرند. اگر چه در زمان خشايارشا به علت عدم وحدت در شهرهاي يوناني اين كار عملي نبود، ولي سرانجام در زمان داريوش سوم اهالي مقدونيه پرچمدار اين نهضت و انديشه در سرزمين يونان شدند.
مقدونيه سرزميني ثروتمند بود و اساس اقتصاد آن بر پايه كشاورزي خوب مقدونيه نهاده شده بود و همين امكانات طبيعي سبب شده بود ملت واحدي از كشاورز و گله‌‌دار و شبان تحت اداره يك نفر پادشاه در آنجا تشكيل شود. در صورتيكه موقعيت جغرافيايي يونان بگونه‌ايست كه مانع شده است از اينكه مقر يك ملت واحد باشد بلكه آن را مجموعه اي از دول كوچك ساخته بود كه براي امر معاش خود ناچار متوجه دريا بودند. وانگهي مرد مقدوني حق نداشت اگر آدمي نكشته با ديگر مردان روي يك ميز بنشيند مگر بدست خود لااقل‌گزاري كشته باشد. از طرفي اختلافات و كشمكش‌هايي پيوسته بين اين دول وجود داشت. چنانكه فيليپ پدر اسكندر در دوره جواني مدت سه سال، بطور گروگان در تب، كه آن زمان دولت نظامي مهم يونان بود بسر برد و بعد از اين اسارت بود كه موفق شد سپاهي بنام فلانژ تشكيل دهد در حاليكه آتن و تب با به قدرت رسيدن فيليپ سخت مخالف بودند اما در جنگهايي كه فيليپ با قبايل مختلف كرد با دولت‌هاي تب و آتن كه با هم متحد شده بودند وارد جنگ شد. فيلپت فاتح شد و بعد تسخير آتن و تب متوجه اسپارت گرديد و آنجا را نيز به تصرف خود درآورد و بعد از اين فتوحات بود كه فيليپ، خود را سردار كل يونان معرفي كرد و آنگاه براي انتقام گرفتن از ايران از مردم يونان و مقدوني درخواست كمك و ياري نمود كه ظاهراً جزو مردم اسپارت پذيرفته شده؛ چون نظام اجتماعي و حكومتي با آنكه تحت اختيار روسايي بود كه مالك زمينهاي وسيعي بودند و از نظر كشت و زرع درآمد سرشاري داشتند كه مي‌توانستند شاه را در جنگ ياري دهند. قدرت ديني و قضايي و نظامي هم در دست شاه بود و فيليپ توانسته بود يا تشكيلات مجهز و با نيروي نظامي خود موجبات وحدت سرزمين هلاد (يونان قديم) را فراهم نمايد و با اجتماع ملت يونان در گرد تاج و تخت خود تحت عنوان منتقم يونانيان از پارسيان، توجه و حمايت اهالي آتن و تب را نيز كاملاً جلب كند. ب طوري كه سپاهي مركب از سربازان سنگين اسلحه با نظم و ترتيب خاص آمادگي خود را براي حمله اعلام داشته بودند، كه پيش از اقدام به اين امر براي مرگ او توطئه‌اي بعمل آمد و فيليپ را به قتل رساندند.
به نظر مي رسد كه اين سوء قصد توسط عاملين ايراني يا طرفداران حكومت پارسي انجام گرفته باشد. زيرا قتل فيليپ هيچگونه تغييري در انديشه ضد ايراني مقدوني‌ها نداد و جانشين فيليپ مقدوني پسر 22 ساله‌اش اسكندر پرچمدار نجات يونانيان از يوغ ايرانيان شد و راه پدر را دنبال كرد و با حمايت و كمكي كه از اهالي آتن و تب گرفته بود با سپاه منظم مقدوني كه در ستاد آن مورخان، جغرافي‌دانان، دانشمند و حتي گياه‌شناسان هم بودند عازم ستيز با شرق شد. او از شاگردان تحصيل كرده مكتب ارسطو بود و از دانش‌هاي زمان بهره كافي گرفته بود، داراي زيركي و هوش سرشاري بود او را شكارچي قابل و مرد كاملي نوشته اند كه در اين لشگركشي‌ها براي تهييج سربازان يوناني تصميم گرفت از همان راهي كه خشايارشا به يونان آمده بود راهي پارس شود يعني از تنگه‌داردانل (هلس پونت)، خود اسكندر اولين كسي بود كه از كشتي پا به خشكي نهاد. او از اشتياق اعمال قهرمانه‌اش بر خود مي‌لرزيد و در اولين قدم بر طبق نقشه‌اش شهر تروا را در آسياي صغير تصرف كرد و آنرا به آتش كشيد و در اين شهر پس از اولين پيروزي اساسي اقدام به حمله را جنگ انتقامي و مذهبي بر ضد آسيا اعلام كرد؛ و آن را يك سفر جنگي تلافي‌جويانه تلقي كرد و براي شادي ارواح قهرمانان يوناني دستور قرباني داد و سپاهيان اسكندر هم كه تنها آرزويشان عبور از سواحل مديترانه بود به شوق آمده بودند.
