چنانكه ميدانيم زبان رسمي و ادبي ايران در دوره ساساني لهجه پهلوي جنوبي يا
پهلوي پارسي بود. اين لهجه در دربار و ادارات دولتي و حوزه روحاني زرتشتي
چون يك زبان رسمي عمومي بكار ميرفت و در همان حال زبان و ادب سرياني هم در
كليساهاي نسطوري ايران كه در اواخر عهد ساساني تا برخي از شهرهاي
ماوراءالنهر گسترده شده است، مورد استعمال داشت.
پيداست كه با حمله عرب
و بر افتادن دولت ساسانيان برسميت و عموميت لهجه پهلوي لطمهاي سخت خورد
ليكن بهيچ روي نميتوان پايان حيات ادبي آن لهجه را مقارن با اين حادثه بزرگ
تاريخي دانست چه از اين پس تا ديرگاه هنوز لهجه پهلوي در شمار لهجات زنده و
داراي آثار متعدد پهلوي و تاريخي و ديني بوده و حتي بايد گفت غالب كتبي كه
اكنون بخط و لهجه پهلوي در دست داريم متعلق ببعد از دوره ساساني است.
تا
قسمتي از قرن سوم هجري كتابهاي معتبري بخط و زبان پهلوي تأليف شده و تا
حدود قرن پنجم هجري رواياتي راجع بآشنايي برخي از ايرانيان با ادبيات اين
لهجه در دست است و مثلاً منظومه ويس و رامين كه در اواسط قرن پنجم هجري
بنظم درآمده مستقيماً از پهلوي بشعر فارسي ترجمه شده و حتي در قرن هفتم
«زرتشت بهرام پژدو» ارداويرفنامه پهلوي را بنظم فارسي درآورد.
در سه
چهار قرن اول هجري بسياري از كتب پهلوي در مسائل مختلف از قبيل منطق، طب،
تاريخ، نجوم، رياضيات، داستانهاي ملي، قصص و روايات و نظاير آنها بزبان
عربي ترجمه شد و از آنجمله است: كليله و دمنه، آيين نامه، خداينامه، زيج
شهريار، ترجمه پهلوي منطق ارسطو، گاهنامه، ورزنامه و جز آنها.
در همين
اوان كتبي مانند دينكرت، بندهشن، شايست نشايست،ارداويرافنامنه، گجستك
ابالش، يوشت فريان، اندرز بزرگمهر بختكان، ماديگان شترنگ، شكند گمانيك و
يچار و امثال آنها بزبان پهلوي نگاشته شد كه بسياري مطالب مربوط بايران پيش
از اسلام و آيين و روايات مزديسنا و داستانهاي ملي در آنها محفوظ مانده
است. مؤلفان اين كتب غالباً از روحانيون زرتشتي بوده و باين سبب از تاريخ و
روايات ملي و ديني ايران قديم اطلاعات كافي داشتهاند. از اين گذشته در
تمام ديوانهاي حكام عرب در عراق و ايران و ماوراءالنهر تا مدتي از خط و
لهجه پهلوي استفاده ميشده است.
با همه اين احوال پيداست كه غلبه عرب و
رواج زبان ديني و سياسي عربي بتدريج از رواج و انتشار لهجه پهلوي ميكاست تا
آنجا كه پس از چند قرن فراموش شد و جاي خود را بلهجات ديگر ايراني داد.
خط
پهلوي هم بر اثر صعوبت بسيار و نقص فراوان خود بسرعت فراموش گرديد و بجاي
آن خط عربي معمول شد كه با همه نقصهايي كه براي فارسي زبانان داشت و با همه
نارسايي بمراتب از خط پهلوي آسانتر است.
بهمان نسبت كه لهجه پهلوي
رسميت و رواج خود را از دست ميداد زبان عربي در مراكز سياسي و ديني نفوذ
مي‌يافت و برخي از ايرانيان در فراگرفتن و تدوين قواعد آن كوشش ميكردند اما
هيچگاه زبان عربي مانند يك زبان عمومي در ايران رائج نبود و بهيچ روي بر
لهجات عمومي و ادب ايراني شكستي وارد نياورد و عبارت ديگر از ميان همه ملل
مطيع عرب تنها ملتي كه زبان خود را نگاه داشت و از استقلال ادبي محروم
نماند ملت ايرانست.
دانلود فایل”تحقيق از انقراض حكومت ساساني تا پايان قرن سوم هجري”
2019-09-29 17:46:23
