در قالب word و در 49 صفحه، قابل ویرایش.
بخشی از متن تحقیق:
نقدی برنظریه پردازی درباب توسعه سیاسی
درادبیات
مربوط به توسعه ‘ دگرگونی’ به هر گونه تغییری در وضع و شرایط موجود اطلا ق
می¬گردد. بر این اساس، دگرگونی اجتماعی هر نوع تغییری در ساختارها و روابط
اجتماعی را در بر می¬گیرد و دگرگونی اقتصادی برهر گونه تغییری درالگوهای
تولید یا توزیع دلالت می¬کند. درحالی که دگرگونی سیاسی به تحول در رهبری
سیاسی، فرایندها و یا نهادهای موجود مربوط است. اما در هر سر نوع از
دگرگونی این نکته دارای اهمیت است که هیچک از آن¬ها دارای بار ارزشی نیستند
و خود به تنهایی نه مطلوب ، و نه نامطلوب تلقی نمی¬شوند بلکه صرفا بیانگر
تفاوت میان وضع کنونی و گذشته هستند.
‘ توسعه ‘ در کلی¬ترین کاربرد آن،
یکی از صورت¬های خاص تغییر و دگرگونی است. توسعه، تغییر هدف دار برای حصول
به هدفی خاص است. جامعه به مثابه فرد مراحل گوناگونی از رشد و تکامل را طی
می¬کند تا به حد مشخصی از بلوغ فیزیکی و فکری برسد. درتوسعه سیاسی ، باید
نقطه شروع و پایان فرایند را مشخص و میزان توسعه نیافتگی سیاسی را تعیین
کرد (1) .
درادبیات توسعه سیاسی (2) ، این اصطلاح گاهی هم معنای نوسازی
سیاسی (3) تلقی می¬شود. گابریل آلموند و جیمز کلمن نوسازی سیاسی را فرایندی
می¬دانند که به موجب آن نظام¬های سیاسی سنتی غیر غربی ویژگی¬های جوامع
توسعه یافته را کسب می¬کنند. (4) از نظر این دو نویسنده ویژگی¬های مزبور
عبارتند از: جاذبه شهرگرایی، بالابودن سطح سواد ودرآمد، وسعت جغرافیایی و
اجتماعی، میزان نسبتا بالای اقتصاد صنعتی، توسعه شبکه¬های ارتباط جمعی و
مشارکت همه جانبه اعضای جامعه در فعالیت-های سیاسی و غیر سیاسی. دراغلب
موارد نویسندگان، نوسازی سیاسی را دربرابر سنت گرایی قرار داده، براین
اساس، معتقدند که جامعه¬ای به توسعه سیاسی دست می¬یابد که از حالت سنتی
خارج شود و به صورت مدرن درآید. در علوم اجتماعی دانشمندانی مانند ماکس وبر
بر تباین میان جوامع سنتی و مدرن تاکید کردند، چنین الگوهای ایده¬آلی
نظریه¬های توسعه و نوسازی سیاسی را تحت تاثیر خود قرار داد: ایزن اشتات با
الهام از نظریه وبر و تحت تاثیر تالکوت پارسنز نوسازی سیاسی را به صورت
ساختارهای سیاسی متنوع و تخصصی شده و نیز توزیع اقتدارسیاسی در میان کلیه
بخش¬های جامعه توصیف کرد …
