برچسب: نقشه برداری

تئودوليت  : 

دوربيني است كه از آن براي قرائت زواياي افقي و قائم نقطه مورد نشانه روي استفاده مي‌شود و از سه قسمت تشكيل شده:

1 – قسمت فوقاني : يك دوشاخه قائم بنام آليداد  است كه به انتهاي آن يك محور افقي تكيه مي كند و دوربين نقشه برداري مي‌تواند حول اين محور افقي (عمود بر آليداد) دوران كند، آليداد هم مي‌تواند حول محور قائم دوران كند.

بين دو شاخه آليداد يك تراز استوانه اي نصب شده است، در يك طرف آليداد يك دايره مدرج قائم (سمت قائم) قرار گرفته كه با چرخش دوربين حول محور افقي زاويه قائم قرائت ميشود.

2 – قسمت مياني: محفظه اي شامل يك دايره مدرج افقي كه آنرا لمب افقي مي نامند و براي قرائت زاويه افقي بكار مي‌رود.

3 – قسمت زيرين: شامل پايه و پيچهاي تراز كننده .

در زاويه ياب براي كنترل چرخش دوربين پيچهايي تعبيه شده است. دو پيچ براي بستن چرخش سريع دوربين حول محور قائم و افقي و دو پيچ ديگر براي چرخش كند دوربين حول محورهاي مذكور (در موقع بسته بودن پيچهاي حركت سريع) و در ضمن براي قرائت لمب قائم تئودوليت بايد تراز لوبيايي آنرا تنظيم كرد. 

زاويه ياب بكارگرفته شده (براي برداشت) و از نوع Wild T16 بود و تا صدم گراد مدرج شده بود و بزرگنمايي آن 30 بود. امروزه از زاويه يابهاي الكتريكي براي برداشت استفاده ميشود.

عمليات نقشه برداري

1 – ترازيابي 

ترازيابي شامل رسم پروفيل طولي (و يا عرضي) بين دو نقطه و پيدا كردن اختلاف ارتفاع بين دو نقطه است. مسير پروفيل مي تواند باز يا بسته باشد در صورت باز بودن مسير ، عمليات بايد بصورت رفت و برگشت انجام شود تا نتايج بدست آمده  قابل اعتماد باشد.

انتخاب مسير:

بسته به نياز پروژه مسير باز يا بسته اي انتخاب مي شود. سپس نقاطي را در طول مسير بگونه اي انتخاب و علامتگذاري مي كنند كه بين هر دو نقطه شيب يكسان باشد تا پروفيل حاصل دقت كافي داشته باشد، در ضمن فاصله نقاط بايد اندازه اي باشد كه اولاً مير خارج از خط قراولروي نيفتد (يعني اختلاف ارتفاع بيش از 2 متر نباشد) تا بتوان بوسيله نيوو آنرا خواند. ثانياً فاصله از حد مجاز (بسته به بزرگنمايي عدسي شيئي: حدود 30 متر) تجاوز نكند بتوان ميليمتر را روي نقشه تشخيص داد.

موارد گوناگون مربوط به منحنی‌های عمودیهای عمودی

ارتفاع نقاط میانی در منحنی (بر روی منحنی)

اغلب اوقات محاسبه ارتفاع نقاط روی منحنی‌های عمودی در فواصل نزدیک‌تر نسبت به محل‌های کامل ضروری به نظر می‌رسد. مثلا در نقطه   یا   یا مقادیری که در برخی نقاط میانی خاص وجود دارد. در این گونه موارد روش توازن تانژانت مانند همین روش در محل‌های کامل عمل می‌کند ولی اعداد کاملا هم درست نیستند به عنوان نمونه ارتفاع محل (موقعیت) 2/75+63 در منحنی مثال 1-23 برابر است با:

بالاترین یا پایین‌ترین روی منحنی

زمانی که دو خط شیب‌دار در یک منحنی عمودی نشانه‌های جبری مخالف داشته باشد، بین P.V.C و P.V.T ، هم نقطه پایینی و هم بالایی وجود دارد. این نقطه بر روی محل کامل منطبق نمی‌شود و موقعیت آن، معمولا از اهمیت زیادی برخوردار است. در منحنی عمودی خاصی تغییر کلی در شیب (A) بین تانژانت‌ها از روی تمایز زیر، مشخص می‌شود که در آن  و به ترتیب ترازها (شیب‌های) درصدی تانژانت‌های عقبلی و جلویی هستند.

میزان تغییر شیب با استفاده از تساوی زیر به دست می‌آید که در آن L طول منحنی در موقعیت‌هاست:

در این بحث، فرض بر این است که منحنی دارای شیب نخستین   ، به صورت وسیله‌ای بر روی منحنی حرکت می‌کند همزمان با حرکت این وسیله در طول منحنی این وسیله به طور عمودی می‌چرخد تا این که در نهایت در انتهای نقطه در   شیب‌دار می‌شود. طی چرخش این وسیله سرانجام هم‌تراز می‌شود و اگر در میزان   درصدی در هر موقعیت (محل) چرخش کند، تعداد محل‌های نقطه همتراز (که نقطه بالایی یا پایینی است) به این ترتیب محاسبه می‌شود:

در منحنی مثال 1-23 محل و ارتفاع نقطه بالایی این گونه بدست می‌آید:

 ارتفاع در محل

فاصله دید و طول منحنی

همانگونه که قبلا گفته شد منحنی‌های عمودی باید به‌گونه‌ای ساخته شوند که برای رانندگان حداقل فاصله دید را برای ماشین‌ها یا سایر اشیاء در جاده فراهم کند. راننده باید بتواند شیء را در ارتفاع مشخص که از فاصله تخمین زده شده کمتر نباشد ببیند تا به این ترتیب او قادر باشد با تنظیم فاصله لازم برای توقف ماشین پا روی ترمز بگذارد. جزئیات AASHTO در توصیف حداقل طول لازم برای منحنی‌های عمودی در رأس و در پایین‌ترین نقطه و حداقل فواصل دید وارد جزئیات بیشتری می‌شود. طول منحنی‌های عمودی، عموماً به حداقل فواصل دید اندازه‌گیری شده از یک ارتفاع دید   که بالای جاده قرار دارد و با نگاه به یک شیء با ارتفاع 6 اینچی در جاده اندازه‌گیری می‌شود نسبت داده می‌گردد.