مديران همواره با واژه هاي «مبهم» و «چندمعناي» ادبيات مديريتي مواجه بوده
اند. تبيين اين واژه هـــــا مي تواند در شناخت و بهره گيري بهتراز مباحث
نظري سودمند باشد. استــــراتژي يكي از اين زمينه هاست كه با واژه هايي
همچون برنامه ريزي استراتژيك، مديريت استراتژيك، تفكر استراتژيك و…
انباشته شده است. هريك از اين واژه ها خود گرفتار چند تعبيري و چند گونه
نگري است. مايكل كازامانو و كنستانينوس ماركيدس (M.CUSUMANO & C.C-
MARKIDES-2001) در مقدمه كتاب خود مي نويسند: «فقدان يك تعريف همه پذير،
زمينه را براي هجوم تعابير جذاب و عبارات باب روز گشوده است و اين امر بر
ابهام ما در مورد اينكه استراتژي چيست و يا چه بايد باشد مي افزايد».(1)
تعجبي نيست كه نشريه اكونوميست در مقاله اي ادعا مي كند: «هيچكس به راستي
نمي داند كه استراتژي چيست؟»ايـــن مقاله به رويكرد تفكر استراتژيك مي
پردازد. زيربناي اين مقاله، مقاله قبلي ما با عنوان «رويكردهاي نوين
استراتژي(2)» است كه در اينجا بخش مهمي از آن، يعني «تفكر استراتژيك»
موردبررسي كاملتر و گسترده تري قرار مي گيرد. در اين بررسي ضرورت تفكر
استراتژيك و مزيتهاي آن، ماهيت و كاركرد آن و درنهايت يك الگوي مفهومي براي
اين شيوه تفكر تشريح مي شود. منظور اصلي مقاله تنها تبيين اين رويكرد مهم
مديريتي نيست بلكه آنچه اميد داريم در انتهاي مقاله حاصل شود شكل گيري
مجموعه اي از مؤلفه هاي ديدگاهي پيرامون محيط كسب و كار است. ديدگاهي كه مي
تواند اثربخشي مديران را توسعه بخشد.
معرفي موضوع
اگر رويكردهاي
«نوين» استراتژي نبود، امروز استراتژي (همچون بسياري از مفاهيم ديگر
مديريتي) به تاريخ ادبيات مديريتي سپرده شده بود. دليل اين امر عدم تطابق
ماهيت رويكردهاي «كلاسيك» استراتژي با محيط كسب و كار امروز است. محيط كسب و
كار امروز با ويژگيهايي همچون تغييرات پيچيده و غيرخطي، تحولات ناپيوسته و
جهشي، تغييرات پي درپي پارادايم ها و رقابت بدون حيطه بندي قابل تعريف است
و اين خصوصيات صحت پيش بينــي محيط آينده را به شدت تضعيف مي كند. در يك
نظرسنجي كه در سال 1984 توسط نشريه اكونوميست از 16 نفر شامل وزراي اقتصاد،
دانشجويان دانشگاه هاروارد و رؤساي شركتهاي چندمليتي درمورد پيش بيني ده
سال آينده صورت گرفت، بيش از 60 درصد پيش بيني ها با خطاي زيادي همراه بود
(3)
آنان با تمام تخصص و تجربيات خود نتوانسته بودند پيش بيني هاي صحيحي از
قيمت نفت، مقايسه اقتصاد سنگاپور با استراليا و ديگر موارد سوال را ارائه
دهند. مبناي برنامه ريزي استراتژيك، پيش بيني محيط (فرصتها و تهديدات)
آينده است و در جايي كه بين پيش بيني (در زمان برنامه ريزي) و واقعيت (در
زمان اجرا) تفاوت زيادي وجود داشته باشد، اثربخشي آن از بين مي رود. برنامه
ريزي استراتژيك به محيطي باثبات و پايدار، عوامل محيطي در تعادل با
تغييرات پيوسته، كنش و واكنش قابل فهم و قابل پيش بيني نياز دارد و در
فقدان چنين شرايطي از كاركرد موثر بازمي ماند. شرايط محيط امروز كسب و كار
براي برنامه ريزي استراتژيك مناسب نيست:
دانلود فایل”تحقيق تفكر استراتژيك”
