شايد بتوان مقدمة ورود كشورهاي در حال توسعه به عصر ICT را آغاز دهه 1990 دانست كه با پوشش گستردة آسيايي شروع به كار كرد . تحقيقات نشان مي دهد كه STAR شبكة ماهوارهاي برخي از حكومت ها درآسيا بدون شناخت دقيق وضعيت و آينده نگري ، هر كدام در جايي از آن طيف شيفتگي تا انزجار قرار گرفتند ، به گونهاي كه عكس العمل آنها در شش دسته جاي گرفت . دستة اول ، كشورهايي بودند كه نه تنها استفاده از تلويزيون ماهوارهاي را مجاز دانستند ، بلكه تسهيلاتي نيز براي دريافت برنامه ها به وسيلة مردم فراهم كردند . مانند سنگاپور و كويت ، گروه دوم كشورهايي كه مانعي ايجاد نكردند ، اما با تعيين ماليات براي نصب آنتن ، به طور غيرمستقيم با عمومي شدن آن مقابله كردند . مانند پاكستان . گروه سوم كشورهايي كه مجاز دانستند ولي اقدامات رقابتي را نيز آغاز كردند . مانند هند ، اندونزي ، كرة جنوبي و سريلانكا . گروه چهارم كشورهايي كه با پشتوانة امكانات قوي خود پيش از ممنوعيت ، در رقابت موفق شدند . مانند ژاپن و گروه پنجم كشورهايي كه همراه با ممنوعيت قانوني ، اقدامات رقابتي را نيز دنبال كردند . مانند عربستان سعودي ، بحرين، قطر ، شارجه ، دبي و مالزي . گروه ششم كشورهايي كه سردرگم ، تصميم قانوني نگرفته و هيچگونه اقدام رقابتي را نيز آغاز نكردند . مانند ايران و برخي از كشورهاي تازه استقلال يافتة آسياي ميانه (محسنيان راد ، 1373 ، صص47029)….
دانلود فایل”تحقیق بررسی كشورهاي در حال توسعه و استفاده از تكنولوژي”