چکیده:
ميزان ناسازگاري در ميان دانش‌آموزان مدارس شهر تهران 3ˆ8
درصد است و ناسازگاري در ميان پسران بيشتر از دختران بوده‌است . 2 – بين
مرتبه ولادت و ناسازگاري رابطه معتبري وجود ندارد. 3 – بين ناسازگاري و
نقايص و معلوليتهاي جسماني رابطه معني‌داري به لحاظ آماري وجود ندارد. 4 –
بين سن والدين و ناسازگاري دانش‌آموزان رابطه معني‌داري وجود ندارد. 5 –
بين سطح تحصيلات والدين و ميزان ناسازگاري دانش‌آموزان رابطه معني‌داري
وجود دارد. 6 – بين وضع اشتغال والدين و ناسازگاري كودكان رابطه معني‌داري
وجود ندارد. 7 – رابطه معني‌داري از لحاظ آماري بين حجم خانواده و ميزان
ناسازگاري كودكان وجود دارد. 8 – بين خويشاوندي والدين و ميزان ناسازگاري
كودكان رابطه معني‌داري به لحاظ آماري وجود ندارد. 9 – بين رابطه والدين با
يكديگر و تاثير آن در تفاوت گروههاي دانش‌آموزان به لحاظ ميزان ناسازگاري
رابطه بسيار معتبر آماري وجود دارد. 10 – بين دو متغير تنبيه بدني شدن در
منزل و ميزان ناسازگاري دانش‌آموز رابطه بسيار معتبري به لحاظ آماري وجود
دارد. 11 – در خصوص فوت والدين و تاثير آن بر ناسازگاري رابطه معني‌داري
وجود ندارد. 12 -بررسي رابطه بين طلاق والدين و ميزان ناسازگاري كودكان از
نظر آماري رابطه معني‌داري وجود ندارد. 13 – بررسي پرونده تحصيلي
دانش‌آموزان نشان ميدهد كه بين سابقه مردودي و ميزان ناسازگاري به لحاظ
آماري رابطه معني‌داري وجود ندارد. 14 – نتايج آزمون هوش ريون نشان ميدهد
كه تفاوت ميانگين نمرات خام دو گروه آزمايشي و كنترل در سطح 99 درصد > P
به لحاظ آماري معتبر است . 15 – اختلالات رفتاري دانش‌آموزان دختر و پسر
مدارس ابتدايي شهرتهران بيشتر از نوع سازگاريهاي اجتماعي بوده و به صورت
رفتارهاي ضداجتماعي بروز مي‌كنند.
