مقدمه:
واژه کلاسیک و کلاسیسم معمولاً به یک دوره از موسیقی
اطلاق شده ولی در اصل به عنوان دوره خاصی یا کسب مشخصی از موسیقی نیست.
بسیاری از مردم اصطلاح موسیقی کلاسیک را برای هرگونه موسیقی که راک اجازه
عامیانه (فولکوریک) یا پاپ نباشد به کار می برند. واژه کلاسیک می تواند در
اکثر دوره های مختلف تاریخ موسیقی به کار رود و تکرار شود مثلا آوازهای
شوبرت نمونه کلاسیک به شمار می رود در حالیکه وی آهنگساز دوره رمانتیک است
بنابراین معنی واژه کلاسیک در ارتباط با یک قطعه مشخص یا اصولا مقوله
آهنگسازی می تواند کاملاً با معنی آن در رابطه با کسب یک دوره از تاریخ
موسیقی متفاوت باشد واژه کلاسیک هنگامی مفهومی بهتر و بیشتر خواهد داشت که
در ارتباط با نوع به خصوصی از آثار موسیقایی قرار گیرد.
تاریخ نویسان
قرن 19، کلمه کلاسیک را در آلمان به سبک دوره ای که با نسل «کوانتس» و
«هانس» و بعداً پسران باخ و معاصرین آنها و در ایتالیا به سبک موسیقی
دمینیکو اسکارلاتی اطلاق می کنند. اواخر این دوره را به طور واضح نمی توان
معین کرد زیرا جدال بین کلاسیک و رمانتیک تا قرن 19 و 20 (با جریان
نئوکلاسیک) ادامه داشت.
ویژگیهای دوره کلاسیک (1820-1750)
شاید یکی
از قدمهایی که به سوی موسیقی کلاسیک برداشته شد آزاد شدن اثر موسیقی از قید
و بند تقلیدها و نتیجتاً خود اصل موسیقی مدنظر قرار گرفت. پس برای اولین
بار در موسیقی این فکر و ایده ظهور کرد که موسیقی در حقیقت به خاطر خودش
وجود دارد یعنی موسیقی به خاطر خود هنر موسیقی.
در کلاسیک هر چیز خارق
العاده و افراطی کنار گذاشته شد و بیان موسیقایی بیشتر با تاکید بر کمال،
تمامیت و اعتبار جهانی با استفاده از عوامل ساده و قابل فهم تثبیت شد.
قرن
18 مصادف بود با جریان روشن فکر و آزادی از بند خرافات که در آن طغیانی
علیه روح و روان و اعتقادات مافوق الطبیعه و به نفع اخلاقیات صورت گرفت که
افکار فیلسوفی بنام «کانت» که بر پایه نظام و دستگاه مطالب را دسته بندی می
کند بسیار در تغییرات این قرن تأثیر گذاشت.
یکی از مهمترین خصوصیات
موسیقی قرن 18 «جهان » بودن و به حداقل رسیدن اختلافات کلی گرایی بود در
واقع یک زبان مشترک موسیقی بر سرتاسر اروپا حکمفرما بود.
فلاسفه در
رهبری و اداره زندگی اجتماعی قرن 18 نقش چندانی نداشتند. طبقه متوسط مورد
توجه قرار می گیرد و انسان ساده و طبیعی هسته مرکزی توجه فلسفه و هنر شد.
